drastische landschappen.

Ha!
Een bericht vanuit het droge, zonnige, warme Chili! Ik heb in de afgelopen dagen zo´n beetje alle klimaten gehad en ben aanbeland in San pedro de Atacama. Een minuscuul dorpje in de Atacamawoestijn waar 80 procent van de mensen toerist is.

Maar ik was bij Potosi, de hoogste stad ter wereld, schijnt, en ben op bezoek geweest in de zilvermijnen. Dat was eigenlijk wel stoer. We kregen de complete mijnersoutfit aangemeten, gingen vervolgens naar een winkeltje om mijnersspullen voor de mijners te kopen: een zak cocabladeren en een groote fles vieze frisdrank, dynamiet (!) en gaan! De berg: Cerro Rico (rijke berg) is volledig bedekt met ingangen de berg in, koude huizen, grauwe stenen en modder. Niet echt gezellig en een treurig gezicht. Het uitzicht was daarentegen wel erg mooi. Eerst hebben we het dynamiet boven op de berg aangestoken. Dat was zwaar spectaculair en wat een knal! Vervolgens de donkere mijnen in. Onze gids was een stoere forse vrouw die voorheen ook in de mijnen werkte. De mijnen waren op het moment dat wij er waren relatief leeg omdat carnaval hier de hele week feest is en ook de mijners eindelijk van wat vrije tijd genieten. Helaas voor ons, maar gelukkig waren er 2 oncarnavalvierende diehards waar we lekker mee hebben zitten kletsen. Met zijn 2en, een zak coca per dag, een beitel, een hamer en een rustig tempo waren zij gaten in de muur aan het beitelen om te zien of er een jackpot was. Het zag er gemoedelijker uit dan het waarschijnlijk was. Wij mochten allemaal proberen natuurlijk en eerlijk: het bleek toch zwaarder dan het eruitzag! Na onze kadoos te hebben gegeven gingen we verder door de gangen en gaten , bezochten een klein binnensmijns muzeumpje en we gingenn op bezoek bij de Tio (oom) de duivel van de mijnen om hem coca te geven, wat alcohol (96%!)te laten drinken en een brandende cigaret in zijn mond te stoppen. Wat wij deden is een ritueel dat de mijners elke week opnieuw doen om de duivel te vragen of hij ze niet vermoord in de mijnen. Zij geloven namelijk niet dat God in de mijnen kan komen, dus wie beschermt hen dan? De Tio is een rood lelijk beeld dat de spanjaarden geintroduceerd hebben omdat ze zelf niet de mijnen inwilden. Tot de dag van vandaag heerst de Tio over de mijnen. We kropen verder totdat we weer daglicht zagen. Ik was blij dat ik weer buiten was!

De volgende dag namen Bernard en ik de bus naar Uyuni, waar we door barre wegen en het slechte weer lekker laat aankwamen. Nog net op tijd konden we een toer boeken van 3 dagen met een 4WD naar de beeldschone wildernis van Bolivia. De volgende dag om een uurtje of 11 boliviaanse tijd trokken wij in ons stoere karretje met onze stoere chauffeur Alex, 2 zweedse en 2 israelische meiden de wildernis in. Eerste bezoek was de zoutvlakte van Uyuni. Dezwe zoutvlakte is enorm groot en compleet vlak. Omdat het zoveel geregend had stonden hele delen onder water en leek het door de weerspiegeling net of we vlogen. Op de droge gedeeltes zie je gewoon niets anders dan witte grond en blauwe lucht. Echt heel indrukwekkend en een fantastische plek om de meest hilarische foto´s te maken :) Daar zijn we dan ook utgebreid mee bezig geweest. We bezochten ook het ´Isla de Pescado´ Een eiland midden op de zoutvlakte gevuld met grote oude cactussen en heeele stille stranden. Onze chauffeur annex gids annex kok kookte daarna voor ons een ´warm´ maaltje en we konden verder! nadat we van de witte zoutvlaktes af waren gegaan was het nog een barre toch door modderige groene landschappen totdat we bij een piepklein lamadorpje aankwamen waar we sliepen. Een gezellige avond gehad met ook 2 andere groepen die in het zelfde hostelletje sliepen.
Volgende dag moesten en zouden we vroeg op! (6 uur) om vervolgens om half 9 te vertrekken. Het blijft Bolivia :) maar we bezochten zoveel dingen die dag! Eerst moesten we een andere modderige zoutvlakte oversteken waarbij onze chauffeur toch iets avontuurlijker bleek dan we dachten en ons zowaar compleet klem reed in de modder! :D wij lachen natuurlijk, maar hij was niet zo blij met zijn eigen kunsten. Na veel duwen, tot (bijna) onze knieen in de modder staan, verhitte motor en een hilarisch filmpje stonden we eindelijk weer op ´droge grond´. Alex besloot toch maar gewoon de andere auto´s te volgen :) Na de zoutvlakte bezochten we adembenemende gekleurde meren vol met flamingos en weerspiegeling van de omringende bergen. Er waren er 5 op een rij en allemaal even mooi! We moesten daarna ook nog een heel stuk door zanderig woestijnlandschap waar een stenen boom stond! Het werd steeds kouder en kouder en toen we vervolgens aan kwamen bij Laguna Colorado stonden onze bedjes daar klaar. Een koude nacht en een vroege morgen later vertrokken we om half 5 naar wat Geysers om de zonsookomst daar te bekijken. Echt magisch!
Na de geysers waar het echt superduperkoud en guur was reden we naar een Hotspring!n Het was even een overwinning om je kleren uit te trekken in de kou, maar het heerlijk warme water en het uitzicht maakte alles goed! Na een pannenkoeken ontbijtje gingen we naar onze laatste stop: Laguna Verde voordat we terug reden naar Uyuni. Net zo spectaculair als de rest :)
De terugreis was lang, maar mooi en ´s avonds waren we weer terug in Uyuni.

Volgende dag begon het avontuur van: wegkomen uit Uyuni. Bijna alle wegen rond Uyuni zijn onbegaanbaar door brede rivieren en in de moddervastzittende bussen. Ik wilde eigenlijk naar Tupiza, een stadje zuid in Bolivia. De trein reed niet, de busssen zouden er naar verwachting zo´n 3 uur langer over doen als normaal (lees: 8 a 10 uur) en niemand was in gelukkige toestand. nadat ik uit mn opties was besloot ik daarom maar via goede weg naar Chili te gaan! een deeltje van Bolivia geskipt dus, maar nog zoveel te zien hier!

Ik ga weer stoppen want ik ga vanavavond drijven in de dode zee van Chili!
Veel liefs, Tamara