bussen, eilanden en chaos

Haloo!
het reizen en toerist uithangen is begonnen. Maandag vertrokken Yvonne, een meisje dat ik de laatste week op school heb ontmoet, en ik naar Puno met de bus. We hadden een erg leuk afscheidsdineetje gehad de avond ervoor en nog een beetje gaar en na een koude douche vertrokken we vroeg in de morgen voor de laatste keer vanaf Cusco. Droevig kun je wel zeggen!
Een supermooie busrit naar de plaats Puno, een redelijk saaie stad aan het titicakameer, dat het op een na grootste meer van Zuid-amerika is. Nadat we een heel fijn hostel met warme douche hadden gevonden en een beetje rondgehobbeld hadden gingen we op weg naar de haven om onze plannen voor de volgende dag te fixen. We boekten een tour naar de drijvende eilanden en het eiland Taquile voor de volgende dag bij een opdringerig maar aardig mannetje. geregeld
Om zeven uur ´s morgen werden we opgehaald en naar de haven gebracht om in een redelijk grote boot, afgeladen met chilenen en 4 europeanen, onze tour te beginnen! We kwamen aan bij de eilanden en onze boot werd een eilandje toegewezen waar we hartelijk verwelkomt werden. De eilanden zijn helemaal kunstmatig gemaakt van riet dat in het meer groeit. De wortels van het riet zijn de basis van het eiland dat met houten ankers aan de bodem vastligt. Vervolgens worden op de drijvende lagen wortels dikke lagen riet gelegd en vervolgens worden daar huizen en een toren van... riet op gebouwd. Het leven van de mensen is enorm zwaar en hard. Elke 2 weken moet het eiland opnieuw gevuld worden met nieuw riet omdat het allemaal supersnel rot. De levensverwachting van de mensen op deze eilanden is niet meer dan 70 omdat de meesten vanaf 50 al niet meer kunnen lopen van de reuma, omdat het zo vochtig is. Op het eiland dat wij bezochten leefden zo´n 5 families die leefden van de visvangst en de opbrengst van de toeristenbezoekjes elke week. We mochten als grote klapper ook nog een tochtje maken in een boot geheel van riet terwijl we uitgezwaaid werden terwijl de vrouwen van het eiland ´my bonny is over the ocean´ en ´vamos a la playa´ zongen! klonk naruurlijk voor geen meter, maar was enorm schattig!

Na de drijvende eilanden ging onze toer verder en kwamen we na 3,5 uur varen en socializen met de chilenen aan op het eiland Taquille, een eiland midden in het meer. De mensen hier zijn behoorlijk geisoleerd en zijn ook anders gekleed dan alle andere indigenas van Peru en Bolivia. We kregen een lekkere lunch en na een kort tochtje op het mooie eiland begon de terugreis naar Puno alweer! Even een busticket voor de volgende dag naar Copacabana geregeld, gerelaxt in het hostel en daarna naar een restaurantje met 3 engelsen die we die dag hadden ontmoet. Erg gezellig allemaal!

Volgende dag weer te vroeg op om de bus te pakken naar Copacabana in Bolivia. Daar kwamen we na een redelijk vloeiende grensovergang rond 12 uur boliviaanse tijd aan. Wij hadden bedacht die nacht op het Isla del Sol door te brengen! dus boottickets gefixt en gaan! Het Isla del Sol is echt een betoverend eiland. We vonden een plekje in een lekker basic hostelletje aan het strand waar allemaal hippieachtige argentijnen met gittaartjes en bellen liedjes aan het zingen waren. Dat alles terwijl je met je voeten in het water op zacht zand staat te poedelen. Ik had het er prima naar mn zin! op de boot al aardige duitsers ontmoet en ingewikkeld japans spelletje gespeeld op het strand. De zonsondergang vanaf de andere kant van een berg bekeken en vol bewondering naar de suupermooie sterrenhemel gestaart! Ook nog heeel veel argentijnen ontmoet en het kampvuurtje ´s avonds maakte het helemaal af!

De volgende dag moesten we helaas al weer terug naar Copacabana vroeg in de middag, want we hadden de volgende dag een ticket naar La Paz geboekt, de bruisende chaotische grooote stad van Bolivia. Eerst nog even gechillt in Copacabana (Lola niet ontmoet) en ´s avonds met onze vele argentijnse vrienden (lees: overkill aan argentijnen) gegeten en uitgeweest.

Volgende dag stond ons alweer een bustochtje te wachten naar La Paz! Superrelaxte bus die we deelde met wat koreanen en na 3,5 uurtje kwamen we aan op de chaotischte plek die ik ken. Overal bussen die in minstens 9 verschillende richtingen willen, toeters, files en heel veel mensen! gelukkig ging een hostel vinden wel vloeiend in de stad waarvan je veel panische berovingsverhalen hoort! La Paz bevalt wel, dus hier zal ik nog wel eventjes blijven om dit alles te aanschouwen, te feesten en cultureel en actief te doen!

Ik heb foto´s van de laatste dagen project in Cusco, mijn tripje Titicaka en een hoop mooi geklede mensen op mn Picasa gezet dus hier is het adres nog een keertje: www.picasaweb.google.com/tamaravandersar

Heel veel chaotische groetjes uit la Paz!