Ochtendrituelen

Elke morgen nadat ik ben opgestaan kijk ik vanaf het galerijtje voor mijn kamer hoe de 86 kinderen die op dit terrein wonen naar het washuis lopen en hun gezicht, lijf en bord wassen voordat ze hun ontbijt krijgen. De meesten hebben hun schooluniform al aangetrokken en roepen vrolijk 'Good morning Ma'am!', zodra ze me op de galerij zien staan. De kokkin van dit kindertehuis kookt samen met haar dochter heerlijk eten voor mij en als de kinderen ergens op het terrein in een kring zitten te ontbijten krijg ik een ontbijt op mijn kamer geserveerd dat meestal komt in een stuk of 4 pannetjes. In één pannetje zit gekruide of plakkerige rijst, in een ander pannetje zitten bolle rijstpannenkoekjes en in de andere twee pannetjes zitten dunne of dikke sausjes in variërende en fascinerende kleuren!

De 'amma' van dit tehuis woont twee kamers verderop en geeft aanwijzingen aan iedereen vanaf haar plekje op de galerij. Ze is de moeder voor alle kinderen, de vervangende directrice van de organisatie waar ik onderzoek voor doe (SAVE) en ook mijn onderzoeksbegeleider. Een drukke en indrukwekkende vrouw!

Samen met de kinderen die naar school gaan, stap ik in de bus en vertrek naar het SAVE kantoor. Totdat de scholieren bij hun bushalte zijn, staren ze me één voor één lachend aan. Ze zijn nog niet echt aan me gewend dus welke willekeurige groep kinderen (meisjes vooral) ik ook tegenover me heb, ze lijken niet over mijn kleren, mijn huid, mijn moedervlekjes, mijn ogen, mijn lenzen, mijn Engels, mijn Tamil of mijn haar uitgepraat of uitgestaard te raken! Ze krijgen dus gewoon één voor één een glimlach terug :-)

De bus rijdt door het droge landschap waarin kleine bomen groeien op de lichtbruine bodem en de kokosnoten plantages en kale grond heel soms afgewisseld worden door een groene akker. Het stof waait door de open ramen recht mijn ogen in. Kleine huisjes van steen of palmboombladeren staan langs de weg en we passeren een aantal fabrieken en verschillende scholen , voordat we de drukkere drukte van de buitenwijken van Tirupur inrijden.

Om 9 uur zet ik mijn slippers voor de deur en stap op blote voeten de drempel over. Het kantoor is nog leeg, op de schoonmakers en hulpen na. Ik ga rustig achter mijn tafel zitten en werk verder aan mijn onderzoek. Om kwart voor 10 komt er plotseling een lied uit de gang. Alle werknemers komen samen en zingen een gebed, onze werkdag is begonnen!